Hoe graag ik ook zou willen, ik kan geen kant op nu. Mijn benen zijn verlamd na een ruggenprik en ik lig op de operatietafel van ziekenhuis Nij Smellinghe. Verplicht even rustig aan, want de chirurg gaat zo het mes in me zetten om mijn – vrij forse – liesbreuk te verhelpen. Het was in mei van dit jaar mijn eerste huisartsbezoek ooit en direct kwam ik in de medische molen terecht. Afspraken, onderzoeken, echo’s en wachtruimtes, tot de uiteindelijke ingreep vandaag.
Pijn voel ik niet, wel dat er flink aan me wordt gesjord om uiteindelijk een matje te kunnen plaatsen op de breuk. Ik dwaal bewust even af met mijn gedachten naar mijn gezin. Wat zal ik straks dankbaar zijn dat dit erop zit en dat ik eindelijk weer mag tillen, ongehinderd kan stoeien en doen en laten wat ik wil. De gedachte aan mijn beide mannetjes en mijn lieve vrouw, doet de tijd omvliegen. Voor ik het weet slik ik aan een perenijsje op de uitslaapkamer en zakt het gevoel langzaam terug in mijn benen. De verpleegster raadt een pijnstiller aan. Daar twijfel ik even aan, maar ze weet me al snel te overtuigen.
Als aan het eind van de dag mijn vrouw binnenstapt, met Sybren in de draagzak ben ik blij dat de dag eropzit en twee van mijn drie grote liefdes zie verschijnen. De dagen die volgen blijkt dat de operatie meer impact heeft dan ik vantevoren verwacht had. Pijnstillers zijn mijn grote vrienden, ik heb de grootste moeite om wat stappen te zetten en mijn vrouw heeft daardoor even de zorg over drie mannen. Voor mij bestaan de dagen even uit verplichte rust. Languit op de bank, series kijken, social media checken en rustig aan wat werkdingen doen die vanaf de mobiele apparatuur kunnen. De wond van 8 centimeter herinnert me er steeds weer aan dat ik natuurlijk wel een operatie heb ondergaan.
Zes dagen later lig ik ook languit op de bank. Het zweet zit overal en op mijn rechterarm ligt een plakbaby. Buiten is het 33 graden en eigenlijk is het niet uit te houden. Toch kijk ik terug op een geslaagde dag. Dit was sinds de operatie de eerste dag zonder pijnstillers. Nog niet zonder pijn, maar die is inmiddels wel te dragen. Op de rechterkant van mijn lijf ligt een jongetje ook even rustig aan te doen en heerlijk bij heit te koesen. De voordelen van rustig aan doen. Ik doe het ook nog even rustig aan, bouw mijn werkdagen weer wat op, maar kan als heit van twee niet wachten tot het moment daar is dat ik mijn zoons weer mag tillen en als gezin ook even rustig aan te kunnen doen.
