Poetsen (1)

Sinds de geboorte van Jurre wordt er in ons huis heel wat afgepoetst. Daarvoor ook al trouwens, want we waren het al snel eens dat het ouderwetse ‘Rust, Reinheid en Regelmaat’ een van onze motto’s zou worden. Naast een babykamer kwam er dus ook een schoonmaakschema. Niet dat we het daarvoor niet deden, maar het kon allemaal nog wel wat strakker. We hadden nog geen idee wat ons precies te wachten stond…

Een of twee keer per week door het huis heen was genoeg. Immers: we werkten beide en hadden dus weinig tijd om de boel vies te maken. Pas wanneer er weer bijna verjaardagsvisite aankwam deden we alles extra grondig zagen we dat de ramen misschien weer eens een keer gelapt moesten worden. Het is ook niet mijn hobby, dus als er niet gepoetst hoefde te worden sloeg ik dat graag over. Hoe anders is dat nu! Als we ’s ochtends denken het huis schoon te hebben, kunnen we na het middaguur opnieuw beginnen met poetsen.

Jurre kan bijna altijd heerlijk zijn eten opsmikkelen. De ene keer is de kliederboel wat groter dan de andere, schoon is het nooit. Op, onder, tussen, naast en in een wijde omtrek rond zijn tafelstoel zijn kruimels, broodbeleg en van allerlei andere zaken te vinden. Dat zijn al drie extra poetsbeurten per dag. Hij hoeft ook geen bijzondere spijkerbroek uit een Sire-campagne. Kleren zijn er om vies te worden. De wereld draait door, de wasmachine ook! Als we ’s avonds zijn tanden hebben gepoetst en we de laatste opruim- en poetsronde maken zijn we er zeker van dat we heel even niet meer hoeven te poetsen, zodat het de volgende dag weer van voren af aan kan beginnen.

Er ligt een boek met de titel ‘Rust in je huis en je hoofd’ op de bank om inspiratie en tips op te doen. Hoe meer we poetsen, hoe makkelijker het wordt en het lukt soms zelfs om een rommellaadje aan te pakken. Omdat Anita het in verband met de festiviteiten rondom het knooppunt Joure extra druk had, leek het me een goed idee om het huis extra netjes te houden en wat meer te poetsen. Dat ging best goed en er is zelfs een raam gelapt. Toch blijft er altijd wat te wensen over, want die kleine plakhandjes komen ook wel eens op plekken waar mijn poetsdoek niet komt. Anita moest net als mij dan ook smakelijk lachen toen ze deur binnenstapte en direct de handtekening van Jurre zag. Poetsen maar weer!