“Nee!” Jurre is nog geen anderhalf jaar oud als hij met dit woord op de proppen komt. In de maanden ervoor kon hij dit op de non-verbale manier kenbaar maken. Nu al, denk ik verbaasd. Ik weet niet beter dan dat de peuterpuberteit met twee jaar begint, door het welbekende zinnetje: ik ben twee en ik zeg nee. Een rondje googelen leert me dat deze fase inderdaad kan beginnen bij anderhalf en kan duren tot ze vier jaar zijn. Zet je maar schrap!
Maar wat is dat nou eigenlijk, die peuterpuberteit? Zelfstandigheid is hét thema van deze nee-fase, vind ik via Google (ja, ik geef toe, ik ben van de ‘Googlegeneratie’). De peuter ontdekt dat hij een eigen persoon is met een eigen mening die zelf beslissingen kan maken en dingen kan ondernemen. Kenmerkend voor de peuterpuberteit is de driftbui.
Jurre, inmiddels twee jaar oud, is een echte peuter met driftbuien. Niet van die driftbuien dat hij gaat stampvoeten, gillen of op de grond gaat liggen. Als Jurre zijn zin niet krijgt, barst hij in huilen uit. Tranen biggelen dan over zijn wangen. En wanneer gebeurt dat? Als de tv uit moet omdat het eten op tafel staat, als ik de dop van de tandpasta heb gehaald terwijl hij dat wilde doen of als hij dat ene T-shirt niet aan wil.
Via Google kom ik op sites met veel tips over hoe hiermee om te gaan. Sommige tips werken, andere minder. Bijvoorbeeld de tip ‘Geef nee zeggen geen kans door een keuze te geven.’ Als ik ’s ochtends met Jurre voor de kledingkast sta en hem wil laten kiezen tussen het zwarte en het blauwe shirt, dan is het alsnog “nee”. Op de vraag welke dan wel, krijg ik vervolgens geen antwoord. Andere tips zijn: negeren, afleiden en consequent zijn.
Inmiddels hebben we zelf een manier gevonden om met deze buien om te gaan. Voor mij was en is het belangrijkste: accepteren. Accepteren dat deze buien bij deze fase horen. Deze eerste stap naar zelfstandigheid is een belangrijke ontwikkeling. En hoe frustrerend is het dat je alles zelf wil doen, maar dat nog niet altijd mag of kan. Door me in hem in te leven en begrip te hebben voor zijn situatie heb ik minder moeite met deze buien. Ze horen erbij. Maar hoe gaan we er dan op het moment suprême mee om? Allereerst: consequent zijn. Zeggen wat je doet en vooral doen wat je zegt! Maar dit is makkelijker gezegd (en geschreven) dan gedaan. Hoewel ik het graag zou willen, moet ik toegeven dat ik lang niet altijd consequent ben. Maar het is wel het streven. Een ander motto bij ons is: choose your battles. We maken niet van alles een strijd. Daardoor blijft een driftbui soms achterwege en houden we het gezellig. Nog een kleine twee jaar zou Jurre in deze fase zitten. En als hij eruit is, zit Sybren erin. Er zullen dus vast meer blogs over dit onderwerp verschijnen…
