Ons nieuwe leven

Een grote overdekte zandbak, veel lawaai van schreeuwende en blije kinderen, hier en daar toch ook gekrijs. Ik zat erbij en keek ernaar. En dacht: “dit is ons nieuwe leven.” Afgelopen weekend hadden we een familieweekend. Samen met mijn ouders en broers gingen we een weekendje naar het Land van Bartje in Drenthe. Dit soort weekenden zijn altijd vrij relaxed. We doen waar we zin in hebben: een boekje lezen, zwemmen, een spelletje of naar buiten… En we genieten vooral van het samenzijn.

Vorig jaar was Jurre nog een baby en konden we nog steeds doen waar we zin in hadden. Dit weekend besefte ik dat we dit jaar vooral ook deden waar Jurre zin in had. Zo gingen we dus naar die overdekte grote zandbak. Iets wat we tijdens zo’n familieweekend nog nooit eerder gedaan hadden, maar wat nu compleet logisch leek. De drukte en het lawaai dat daarmee gepaard ging, kwam enigszins benauwend op ons af. Ook Jurre moest hier even van bijkomen en keek eerst de kat uit de boom. Maar na een tijdje begon hij een emmer vol zand te scheppen om die vervolgens weer om te kiepen en opnieuw te beginnen. Weliswaar dicht bij heit en mem in de buurt, maar we zagen hem genieten. En dus genoten wij ook!

Tijdens onze vakanties, weekendjes weg en stedentripjes wilden Wytse Pyt en ik altijd veel van de omgeving zien. Ons tempo lag altijd hoog: ‘we zijn er nu en we willen niets missen!’ Zo reden we meer dan 4000 kilometer door Australië, maakten we een avontuurlijke wandeltocht door de bergen in Noorwegen en gingen we met een tentje zonder stroom op de bonnefooi naar Italië om daar binnen drie weken o.a. Rome, Toscane en Venetië te zien. Maar nu zien onze vakanties en weekendjes weg er toch heel anders uit. Is dat erg? Nee, dat denk ik niet. Als ik nu denk aan een fijne vakantie, dan denk ik aan gezellig samenzijn met ons gezin. Nu nog met drie, straks met vier. En wat ik andere ouders altijd heb horen zeggen, klopt ook: als je kinderen het leuk hebben, is jouw vakantie ook geslaagd. Zo genoot ik afgelopen weekend van Jurre zijn serieuze en geconcentreerde blik toen hij speelde in de zandbak, zijn pretoogjes toen hij hoorde dat hij patat zou krijgen in het restaurant en zijn uitbundige lach toen we pret hadden in het zwembad.

Heel binnenkort gaan we weer op vakantie. Voor de laatste keer met z’n drieën. Een midweek, in een vakantiepark in Nederland. Met allerlei faciliteiten gericht op kinderen. Maakt dit ons degelijk of burgerlijk? Misschien wel. Vinden we dat erg? Nee. Vergeten we onszelf tijdens zo’n vakantie? Ik denk van niet. Ik denk dat we tijdens deze vakanties misschien juist wel meer tot rust komen. Genieten van de qualitytime, genieten van elkaar. En die ‘avontuurlijke’ vakanties in het buitenland? Die komen vast wel weer!