Wanneer je voor het eerst vader of moeder wordt, verandert je leven compleet. Maar de overgang van één kind naar twee kinderen is ook erg pittig, werd er tegen ons gezegd toen ik zwanger was van onze tweede zoon. Een derde doe je er daarentegen gewoon even bij. Dat is niet aan de orde. We ervaren nu de overgang van één naar twee. En ik kan het beamen: pittig is het zeker.
Het woord ‘druk’ heeft een andere lading gekregen. Ik kan me nu al niet meer voorstellen dat ik mijn leven met één kind druk vond. Druk had ik het toen natuurlijk ook wel, maar nu kom ik echt handen tekort en wil ik soms graag op twee plekken tegelijk zijn. Is het de hoogste tijd om te gaan lunchen met de peuter? Dan meldt de baby zich ook voor een voeding. Heeft de baby in de avond last van krampjes? Dan ligt de peuter in bed te roepen om een slokje water.
Waar mijn zwangerschapsverlof twee jaar geleden ook na de bevalling nog relaxt verliep met series kijken op Netflix en boeken lezen, maar dan met de baby op mijn buik, ben ik nu vooral aan het zoeken en uitvinden hoe ik dat doe: moeder van twee zijn. Hoe verdeel ik mijn aandacht? Wie laat ik nu even huilen? Lukt het me om straks met de kids een boodschapje te doen? Vooruitdenken lijkt een codewoord, net als go with the flow en flexibel zijn.
Ik heb er inmiddels al vele dagen op zitten: alleen met de twee jongens. En ik moet toegeven dat het, met ups en downs, steeds een klein beetje beter gaat. Al helpt de warmte deze weken niet echt mee en ben ik elke keer nog blij als Wytse Pyt de kamer binnenstapt. Het is pittig. Zeker met een baby die overdag nog niet zo goed slaapt, behalve bij mem op de buik, maar in tegenstelling tot twee jaar geleden gaat dit nu moeilijk met een peuter in huis. Die heeft natuurlijk ook nog steeds voldoende aandacht nodig. Natuurlijk moet hij deze aandacht nu wel delen en ik denk ook dat dat goed is. Dat de baby al mijn aandacht opslokt is natuurlijk het andere uiterste. Ik ben nog druk bezig om hier een goede balans in te vinden.
Om deze blog positief af te sluiten: het is ook supermooi! Wat geniet ik van die twee jongens. En ik heb gehoord dat het steeds makkelijker wordt. Daar ga ik ook vanuit. Ik vind het heerlijk om even op pad te gaan met de jongens. Een boodschapje in de supermarkt of gewoon even wandelen met de baby in de wandelwagen en de peuter op de loopfiets. Ik ben benieuwd hoe het de komende maanden en jaren zal gaan. Of de beide broers samen gaan spelen of juist veel ruziemaken. Nu eerst genieten van hoe ze nu zijn en als moeder heb ik het volste vertrouwen dat ik uiteindelijk de juiste balans ga vinden.
