Daar fietst hij dan. Met zijn schooltas op de rug, op zijn blauwe fiets. Op naar de basisschool. De ene keer loop ik met de buggy of kinderwagen achter hem aan en is hij even uit zicht als hij de bocht om gaat. De andere keer fiets ik naast hem en vertelt hij honderduit over school. Een nieuwe fase van loslaten is aangebroken.
Drie jaar geleden schreef ik mijn eerste blog over het thema loslaten. Dat ging met name over de klimfase van onze toen 1-jarige Jurre. Inmiddels is hij vier jaar en gaat hij naar de basisschool. Ineens brengen we hem vijf ochtenden in de week naar het hek en staan we ’s middags als groentjes tussen de andere basisschoolouders hem bij het hek weer op te wachten.
Het is een bijzonder, vaak moeilijk, maar in het opvoeden ook ergens wel een mooi proces, dat loslaten. Zodra je als ouders weer een beetje loslaat, zie je je kind weer een stukje zelfstandiger worden. Bijvoorbeeld in het klein door hem in de ochtend- of avondroutine niet te helpen met zijn kleding. Of door hem op zijn eigen fiets naar school te laten fietsen. Het zijn nog de kleinere dingen, we hopen dat het grote loslaten nog erg ver weg is.
Al vond ik de eerste keer dat Jurre op zijn eigen fiets ging toch ook wel een dingetje. In de eerste week ging Jurre nog achter bij ons op de fiets, maar we zagen al gauw dat hij zo genoot van het zelf fietsen en dit zijn zelfvertrouwen een enorme boost gaf. Hij stopt gelukkig nog keurig bij alle kruispunten of zijwegen om dan goed uit te kijken. Soms is hij even uit zicht en staat hij verderop op ons te wachten. Als hij naast me fietst, hoop ik dat hij niet te veel slingert en per ongeluk tegen mij aanbotst of in de bosjes belandt. Zelf is hij daar niet mee bezig. Hij zegt: “Mem, sjoch ris hoe snel ik kin!” (vertaling: kijk eens hoe snel ik kan) en sprint vervolgens voor me uit.
Dat loslaten maken we met Sybren en Marte ook weer mee. Sybren gaat twee ochtenden per week naar de peuter en Marte is sinds een paar weken bij de opvang en haar pakes en beppes. Dat laatste ging een stuk soepeler dan vier jaar geleden bij Jurre. Het kostte me veel minder moeite. Zou het loslaten dan toch wennen?
