Het is woensdagmiddag, half 4. Samen zitten we op de fiets. Onderweg om ergens een bakje koffie te halen. Jurre zit voorop en ik trap stevig door. Met mijn gedachten zit ik nog bij m’n werk, waar ik tijdens Jurre z’n middagslaapje nog mee bezig ben geweest. Ineens hoor ik Jurre ‘waf waf’ roepen. Ja hoor, in de verte zien we een man met een hond lopen. Die had ik nog helemaal niet opgemerkt. Het doet me beseffen hoe Jurre naar de wereld kijkt en hoe ik juist door in gedachten te zijn me had afgesloten voor deze wereld.
De wereld is voor Jurre natuurlijk nog relatief nieuw. Hij observeert, kijkt en merkt op. Als we samen buiten lopen, wijst hij me van alles aan: de bloemen in de tuin, de brievenbus, de poes bij de buren, de vogels in de lucht. Dingen die voor mij natuurlijk erg gewoon zijn. Een eenzaam grassprietje op een stoeptegel vindt hij heel bijzonder. Ik ga daar aan voorbij zonder dit te zien. Jurre is een stuk kleiner. Met zijn 82 centimeter bijna een meter kleiner dan ik ben. Daardoor heeft hij natuurlijk ook letterlijk een hele andere kijk op de wereld.
Door Jurre is mijn kijk op de wereld veranderd. De grote wereldproblemen komen nu nog meer bij me binnen. Ik zie meer gevaren op deze wereld. Hoe ziet de wereld er over twintig jaar uit als Jurre jongvolwassen is? We hebben er door de geboorte van Jurre natuurlijk een extra verantwoordelijkheid bij gekregen. En daarbij ook extra zorgen. Ik kan me storen aan mensen die te hard door onze straat rijden, terwijl ik dit zelf misschien anderhalf jaar geleden ook nog had gedaan.
Maar door Jurre kijk ik ook positiever naar de wereld. Hij wijst me op de mooie dingen: de zon die schijnt, de glimlach die hij op het gezicht van een voorbijganger tovert, de vlinder die langs vliegt. De lach van Jurre is onbetaalbaar, een knuffel van hem doet me smelten.
Mijn motto sinds ik moeder ben: Enjoy the little things in life, for one day you’ll look back and realize they were the big things.
