Er wordt volop gespeeld thuis: duplo, auto’s en tal van andere dingen die eigenlijk geen speelgoed zijn. Jurre kan zich steeds beter zelf vermaken. Hij moet soms ook wel, als heit aan het werk is en mem Sybren borstvoeding geeft. Soms gebeurt het dan dat er tijdens het spelen iets stukgaat. De uit karton geknutselde parkeergarage verliest ineens een oprit of er breekt een stukje van de plastic trekker af. Voor Jurre geen probleem. Hij zet het op de kast en trekt een simpele conclusie: ‘heit meitsje’.
Met wat plakband of alleslijm kan deze heit inderdaad veel. De parkeergarage hadden we immers ook zomaar in elkaar gezet, dus die hebben we zo weer gemaakt. De trekker moet even drogen en kan daarna ook weer in gebruik worden genomen. Samen klussen we wat af, bouwen (en slopen) we graag en maken we van alles. Alleen: deze heit kan niet alles. Dus als Jurre tranen met tuiten huilt omdat zijn koekje in tweeën is gebroken, staat heit met lege handen. Hier helpt geen tape of lijm.
Snikkend en terwijl de tranen over zijn wangen rollen, klinkt er opnieuw ‘heit meitsje’. Ik hou het koekje tegen elkaar aan, alleen dat is echt niet de bedoeling vindt Jurre. Nu wordt het brullen. Ergens snap ik de peuterlogica. Heit kan andere dingen toch ook maken? Dan dit koekje toch ook? Ik pak een nieuw koekje voor hem en vertel dat deze nog wel heel is. Hij neemt er gelukkig genoegen mee. De rust keert terug en als het koekje achter de kiezen is, stort Jurre zich weer op zijn speelgoed.
Toen ik een aantal weken geleden terugkwam uit het ziekenhuis, mocht Jurre mijn pleister van mijn hand halen. Inmiddels heeft ook pake er een operatie opzitten en Jurre heeft ook pake zijn grote pleister gezien. Het besef dat een dokter iets doet met ‘better meitsje’, dringt ook langzaam door. Konden we het daar maar bijhouden. Terwijl ik vandaag met Jurre aan het stoeien was, werd ik bedolven door dankbaarheid. Natuurlijk omdat ik – terugkomend op mijn vorige blog – voor een groot deel weer hersteld ben en mijn beide mannetjes kan tillen. Gelukkig hoef ik ze niet te vertellen over dat vreselijk ongeval in Oss. Zoals Peter Heerschop vanmorgen zei: “We hebben alleen elkaar, niets anders dan samen. Het komt altijd weer alleen op liefde neer.”