Het is een van de ontzettend leuke en grappige dingen die peuters nog zo heerlijk kunnen hebben. Een ruime fantasie, waarmee Jurre zichzelf uitstekend kan vermaken. Zonder duur speelgoed, maar met behulp van een paar wc-rolletjes doopt hij zichzelf om tot schilder en verft hij alle meubels in een andere kleur. En het mooie is? Even later kunnen ze zomaar weer iets totaal anders zijn.
Op internet kwam ik trouwens al snel een andere term tegen, die misschien nóg wel mooier is. Verbeeldingskracht. Het vermogen om je in situaties in te leven of verhalen te bedenken. Jurre is hier veel mee bezig en we ontkomen er dan niet aan om hierin mee te gaan. Hij pakt de koffers in, legt alle spullen op de bank (die op dat moment een auto is) en we kunnen gaan. En dat doet hij dan natuurlijk niet alleen. Ik moet achter het stuur en we gaan op vakantie.
Niet veel later betrap ik mezelf languit op mijn buik op de vloer, terwijl ik zwemmende bewegingen maak. Iets dat je zonder kinderen misschien nooit had bedacht, is nu de gewoonste zaak van de wereld. We plonsen in het zwembad, alsof het echt bestaat. De ringen van de stapeltoren zijn de zwembandjes. Jurre doet dit – het is tenslotte een echt jongentje – door hard op zijn knieën op de vloer te springen. Dat ziet er pijnlijk uit, is het misschien ook, maar hij gaat helemaal op in het spel en dus is er niets aan de hand. We zien de blauwe plekken wel verschijnen. Even later zitten we samen lekker warm in het bubbelbad.
Het is kenmerkend voor de leeftijd, de enorme verbeeldingskracht die peuters kunnen hebben. Met zijn leeftijdsgenootjes kan Jurre op de peuterspeelzaal helemaal opgaan in het picknicken en zo zijn er tal van voorbeelden. Het is een prachtige fase, die bij mij regelmatig een grote glimlach op mijn gezicht tovert en waarvan ik hoop dat deze nog lang blijft. Maar als ik op een later moment tegen Jurre zeg dat hij wel weer met de verf (de wc-rollen) kan spelen, kijkt hij me toch wat vreemd aan. Dat zijn toch wc-rolletjes….
