Dat wat ik met mijn linkerhand probeerde te voorkomen is in een fractie van een seconde mislukt. “Wil je zelf?”, vroeg ik nog. Maar dat komt te laat. Met een ferme beweging smijt Marte haar schaaltje met inhoud resoluut van haar tafelstoel. De smurrie komt met een flets op de pas gedweilde vloer terecht. “Zou dit dan het laatste potje zijn?” vraag ik aan Anita. We hadden haar wel zien kijken naar de ovenschaal. Dat wil ze hebben en dat blijkt ook. Vol overtuiging hapt ze van Anita haar vork de bloemkoolschotel naar binnen. Of had ze nooit eerder gedaan.
De laatste potjes
Natuurlijk hebben we dat ook geprobeerd. Vers koken voor onze baby’s. Dat ging bij Jurre ook nog best redelijk. Toch waren die kant-en-klaar-potjes vooral verrekte handig! Een half minuutje in de magnetron en er stond een prima maaltje voor ze klaar. Want dat was wat ze alle drie altijd graag wilden. Rond half zes waren ze niet meer te houden. Dus om dan nog aan een verse, gezonde maaltijd te beginnen. Toch lijkt er nu zo langzamerhand weer een eind te komen aan dit tijdperk en komen we in de fase: ‘Eten wat de pot’ schaft. Hoewel…
‘Net jekker!’
Aan mijn rechterhand wordt niet eens geprobeerd. Sybren weet al voordat er iets in zijn bord beland is dat het ‘net jekker’ is. Het is namelijk geen brood, spaghetti of een van de andere zeldzame dingen die hij wel eet. En hoewel hij altijd zijn kant-en-klare potjes helemaal op at, is eten wat de pot schaft (nog) niet aan hem besteed. Ook vanavond niet. Toetjes wel trouwens. Het schijnt dat zijn pake daar ook groot mee geworden is. Dus dat laten we dan maar zo. Het zal een fase zijn…
Dé vraag…
Er gaat trouwens geen dagdeel voorbij zonder dat dé vraag van de dag wordt gesteld. En hoewel het antwoord in ieder geval drie keer per dag dezelfde is, wordt hij toch weer hoopvol gevraagd: “Wat ite we hjoed?” Jurre eet trouwens wel vaak zijn bord leeg. Ook de groente. Het komt overigens wel vaak voor dat diezelfde vraag nog tijdens het eten wordt gesteld. “Wat ite we moarn?” Morgen eten we soep met letters.
