Daar is ze dan! Onze dochter Marte Lise. Ik ben niet meer alleen een jongensmoeder. We wisten niet of we een zoon of dochter zouden krijgen en eerlijk: we hadden ook echt geen voorkeur. Moeder zijn van drie jongens had me even geweldig geleken als deze nieuwe ervaring. Het is even wennen aan de kleur roze in huis maar we zijn vooral benieuwd naar het karakter van deze dame. En hoe het is om een gezin van vijf te zijn!
Het was de afgelopen maanden weer stil op deze blog. In maart kwam ineens het coronavirus in ons land en was ik hoogzwanger in deze gekke tijd. De laatste twee weken voor mijn verlof aanbrak werkte ik, net als een groot deel van Nederland, thuis. En tijdens mijn verlof had ik constant onze jongens om me heen. Een bijzondere tijd. Ik heb genoten van de mooie momenten met de jongens: groot en klein. En ik had enorm geluk met een man die ook thuis werkte en de zorg grotendeels op zich nam. De koffiedates en lunches met familie, vriendinnen en kennissen zaten er helaas niet in. Maar wat was het mooi om te zien hoe broers Jurre en Sybren steeds een betere band kregen en beter konden spelen.
En toen was het 30 april. En daar was Marte! De grote broers zijn trots op hun kleine zusje en komen regelmatig met haar knuffelen. Zij mogen wel… De pakes, beppes, ooms en tantes houden zich aan de 1,5 meter afstand. En dat is moeilijk! Voor beide partijen. Juist in deze tijd missen we de knuffel! Maar het is helaas niet anders, we hebben ermee te dealen. De eerste raambezoekjes hebben we gehad. Ook weer een hele nieuwe ervaring. En ergens geeft het ons ook weer de ruimte om in alle rust te kunnen wennen aan deze nieuwe gezinssamenstelling.
Een baby in coronatijd. We hebben nog geen flauw idee hoe we dat de komende tijd gaan beleven. Het kabinet kwam met een spoorboekje met versoepelingen. Maar wanneer die knuffel weer mogelijk is? Geen idee… We wachten het maar af en genieten ondertussen van ons mooie gezin van vijf!
