Zijn handjes strekken zich naar me uit wanneer ik de autodeur open. Vrijheid! Ruim twintig minuten in de auto is deze keer lang genoeg vindt Jurre. Ook al is die Centrale As nog zo mooi. Ik pak hem op mijn arm en we lopen het gebouw binnen. Plotseling voel ik zijn spieren spannen en gooit hij zijn hele lichaam in een bepaalde richting. Die heeft iets gezien, dat kan niet missen. Dit is het paradijs, nu zie ik het ook. In de hal die we binnenlopen is een enorme trap te zien met tientallen treden om te beklimmen. Daar komen we niet voor. Leg dat een jongetje dat in de klimfase maar eens uit. Onder zijn hevige protest lopen we door. We zijn hier op verjaardagsvisite en gaan helaas voor Jurre de trap voorbij, een zaaltje in met allemaal ‘vreemde’ mensen.
Na een kop koffie voor ons en een paar likjes slagroom voor Jurre, weet hij zich nog even goed te vermaken. Bij pake op schoot, naar beppe en met heit en mem spelen met van alles en nog wat. Totdat de vrijheid weer lokt en we toch echt die gang in moeten. Even die zaal uit, maar vooral: die trap op! Die zullen we beklimmen en al gaat dat niet gemakkelijk, het stuntelende tree voor tree omhoog gaat boven alles. De receptioniste glimlacht ons toe bij de eerste treden. Het is een open trap en in haar ogen zie ik de vrees van wat zij denkt dat er kan gebeuren. Ik laat het graag nog even zo, hoe gevaarlijk het er ook uit ziet. Want ik weet ook: een jongetje in de klimfase die bezig is met een megatrap kun je beter even in zijn element laten. Krijsen in zo’n grote hal klinkt namelijk nog een stukje luider dan anders. Jurre moet alle kracht in zijn kleine lichaampje gebruiken om telkens weer een stapje hoger te komen. Soms glijdt zijn voet even weg en dreigt hij te vallen. Genoeg reden om achter hem aan te lopen en hem dan op te vangen.
Dat klauteren en de klimfase is volgens ‘de geleerden’ belangrijk om later goed te leren lopen. Jurre traint er zijn evenwicht en coördinatie mee en door ergens op te staan, ontdekt hij hoe hij zich verhoudt tot de rest van de wereld. Hij leert dus wat boven, onder, tussen en naast is. Hoe hoger we op de trap komen, des te bedenkelijker kijkt de receptioniste. Na een tijdje besluit ik dat het genoeg geweest is. Jurre heeft zich even uit kunnen leven en protesteert niet eens heel erg. Terug naar de zaal.
Op bezoek bij pake en beppe een paar weken later weet Jurre in een mum van tijd op de eerste treden van een ladder te klimmen, die per ongeluk is blijven staan. Hij zoekt constant het avontuur. Op verjaardagsvisite bij vrienden heeft Jurre ook vooral oog voor de trap van binnen naar buiten. Het is altijd raak, waar we ook zijn. Trappen zijn er om bij op te klauteren, die kunnen we bijna niet voorbij lopen. En thuis? Daar zijn inmiddels de traphekjes geïnstalleerd en moet Jurre het doen met de trapjes van de glijbaan en het speelhuisje. En als het regent is heit er nog, ook daar kun je op klimmen als ie languit in de kamer ligt. Keer op keer, herhalen en overnieuw doen. Net als bij de trappen. Totdat zijn voetjes echt niet meer kunnen en hij omvalt van vermoeidheid. Tijd om even te gaan lezen of… op bed. Morgen is er weer een klimdag!
2 reacties op De klimfase