Het is oktober, maar zo voelt het niet. We zitten op een houten picknickbankje in de zon. De lucht is strakblauw en het is zo’n 24 graden. Terwijl ik Sybren aan het voeden ben, kijk ik even recht voor me uit en zie drie giraffen staan. We zijn op vakantie en nee, we zitten helaas niet in Afrika, maar in een dierentuin. Toch komt deze plek op mijn lijstje met bijzondere plekken om borstvoeding te geven, want hoe vaak doe je dit met het zicht op giraffen? Een dag later kan ik nog een mooie plek bijschrijven: een terras boven het water met prachtig uitzicht op een meer in een nationaal park.
Over borstvoeding is al veel geschreven. Denk maar aan de term borstvoedingsmaffia. Aan de discussie ‘borstvoeding of kunstvoeding’ ga ik me niet wagen. Ik besloot twee jaar geleden bij Jurre dat ik graag borstvoeding wilde geven, maar niet ten koste van alles. Ik had het geluk dat de borstvoeding toen redelijk soepel verliep en heb Jurre 8 maanden kunnen voeden. Ook Sybren voed ik nu alweer 4 maanden en mijn streven is om het eerste half jaar vol te maken. Maar – en dat vind ik nog wel belangrijk om te melden – ik vind dat elke moeder zelf moet weten hoe zij haar kind voedt en ik ben me ervan bewust dat er ook moeders zijn die graag borstvoeding hadden willen geven, maar waarbij het niet lukte. Dus verwacht van mij hier geen ‘pro-borstvoedingverhaal’. Ik ben blij dat kunstvoeding is uitgevonden en vind het allerbelangrijkste dat een moeder een kind voedt met liefde!
Nee, deze blog heeft een iets andere invalshoek. Elke borstvoedende moeder komt het vroeg of laat tegen: voeden in het openbaar. Ik weet de eerste keer nog goed. Jurre was toen een paar weken oud en ik was met hem aan het wandelen en op visite geweest. Ik denk dat ik nog een paar honderd meter met hem moest wandelen totdat we thuis waren, maar ik kan jullie vertellen: met onze krijsende baby die honger heeft is 50 meter al lang… We kwamen in een parkje langs een bankje en toen had ik de keuze: of hier voeden of nog langer doorlopen met een baby die helemaal overstuur is. Ik koos voor het eerste. Het was gelukkig zomer en er kwamen maar een paar mensen langs. Een paar weken later waren we een dagje naar Schiermonnikoog. We liepen over het strand en het was tijd voor de voeding. Daar zat ik, midden in de duinen met uitzicht op de zee. Ik vond het een fijn, intiem moment.
Toch moet ik altijd wel een drempel over als ik in het openbaar moet voeden. Vooral als er onbekende mensen dicht bij me in de buurt zijn, zoals op een terras. Ik zoek dan vaak wel een rustig plekje uit, of ga zo zitten dat ik wat privacy heb. Ik probeer het zo discreet mogelijk te doen. Het voeden gaat dan altijd minder soepel omdat ik me niet helemaal op mijn gemak voel. Kennelijk houd ik me toch teveel bezig met wat anderen ervan zouden denken. Kennelijk voelt borstvoeding geven in het openbaar voor mij toch niet zo normaal zoals dat eigenlijk wel zou moeten zijn. Dat komt misschien wel omdat ik het weinig om me heen zie. Ik kan me niet herinneren dat ik op een terrasje zat en een andere moeder borstvoeding zag geven. Dat kan twee dingen betekenen: of het valt me niet op (omdat het dus wel normaal voor me voelt) of het gebeurt echt weinig. Wil ik een punt maken met deze blog? Nee hoor, niet echt. Of wacht, toch wel: Mocht je me zien voeden in het openbaar, wil je me dan alsjeblieft het gevoel geven dat ik volkomen normaal bezig ben? Dank!
Heel erg herkenbaar Anita. 34 jaar geleden al zat ik met precies hetzelfde dilemma. Je zou toch denken dat er sinds die tijd het een en ander is veranderd of toch niet? Zelf vind ik het nog steeds een prachtig gezicht een moeder met een baby aan de borst, waar dan ook.