Mijn wekker wordt al even niet meer gebruikt, de wasmachine draait overuren en als het even kan lig ik languit op de bank. Mijn zwangerschapsverlof is twee weken geleden begonnen. Of zoals we het Jurre uitgelegd hebben: mem heeft babyvakantie.
Er wordt me vaak gevraagd of Jurre al beseft dat hij straks grote broer is en dus niet meer het enige kind in huis. Die vraag vind ik altijd lastig om te beantwoorden. Een week voor Jurre z’n tweede verjaardag ben ik uitgerekend – ja, het is dus inderdaad spannend hoe dicht ze bij elkaar jarig zijn: op dezelfde dag of dag na dag, het is allemaal mogelijk! Maar hoeveel beseft een peuter van bijna 2? Jurre weet heel goed dat er een baby in mijn buik zit. Vraag je hem naar de baby? Dan wijst hij naar mijn buik, die overigens ook vaak voorzien wordt van de nodige kusjes.
Ook nu hij wat meer begint te praten behoren ‘baby’ en ‘buik’ al tot zijn woordenschat. Hij begint nu ook steeds beter te accepteren (maar het blijft soms een peuterpuber) dat ik daardoor minder met hem kan, zoals optillen en stoeien. Verder hebben we genoeg boekjes over het grote broer zijn/worden. Maar het zal ongetwijfeld straks toch nog steeds een wereldschokkende verandering voor hem zijn.
Ondertussen vul ik mijn dagen dus met wassen, opruimen en uitrusten. En voor Jurre zorgen natuurlijk. Hoewel hij nog wel een dagdeel per week bij de opvang is en regelmatig bij de pakes en beppes zijn we ook nog wel een groot deel van de week samen thuis. Ik ben blij dat Jurre ’s middags 9 van de 10 keer nog slaapt, dat geeft mij ook even de tijd om uit te rusten. Verder is het samen spelen, lekker naar buiten, naar de winkel, de bieb of de stad in. Het verlof ziet er toch echt wel heel anders uit dan twee jaar geleden.
We kijken uit naar het moment dat Jurre grote broer wordt en wij voor de tweede keer ouders. We hopen dat alles goed mag gaan en we over een paar weken met z’n 4’en zijn. In de tussentijd geniet ik lekker van mijn babyvakantie!
