De mevrouw van de bank aan de andere kant van de lijn hoort het direct. “Hé, er is zeker nog een meneer de Jager aan de lijn?”, zegt ze lachend. Het ging een hele tijd goed, maar Jurre wil aandacht en laat van zich horen. Dat heit aan het bellen is, interesseert hem natuurlijk helemaal niets en hij heeft gelijk. Normaal gesproken doe ik dat ook niet, maar omdat hij in de wandelwagen in slaap gevallen was, kon ik nog net even een aantal dingen regelen dacht ik. Snel even de laptop op tafel, terwijl ik uitkeek op een slapende Jurre die buiten in de wandelwagen zat.
Aan het begin van het gesprek sliep hij nog even door, maar ergens halverwege gingen zijn ogen open. In de ene hand mijn telefoon met de bankmevrouw iets met automatische incasso’s regelen, de ander hand gebruiken om mijn zoon uit de wandelwagen te halen. Het kan, maar echt ideaal is het niet. Nadat we het gesprek beëindigd hebben, moet er nog even een mailtje over hetzelfde onderwerp worden verstuurd. Op mijn bovenbeen voel ik een klein handje van een jongetje die duidelijk weet wat hij wil: ook met zijn vingers op het toetsenbord rammen! Dat moet maar niet. Snel typ ik mijn mailtje af en klap ik de laptop dicht. Misschien dat ik zo dadelijk tijdens zijn slaapje nog wat kan doen. Anders vanavond maar!
Voor Jurre geboren was, zag ons werkende leven er een heel stuk anders uit dan nu. Mijn bedrijf bestond al wel, maar in afgeslankte vorm. Ik was ernaast een aantal dagen per week aan het werk als communicatiemedewerker in Leeuwarden en Anita zat op kantoor in Burgum. Waren we beide zo rond etenstijd nog wat te druk met van alles en nog wat? Geen probleem, aten we gewoon een uurtje later. Liep een vergadering ’s avonds uit? Ook daar pasten we ons schema op aan, het ontbijt de volgende dag kon wel even wachten. Op ieder moment van de dag, in het weekend en wanneer we maar wilden konden we werken, bellen, appen en ons druk maken over ons werk.
Hoe anders is dat nu! In Jurre zijn eerste maanden sliep hij nog veel en was het werken achter de laptop geen probleem. Nu is dat beperkt tot zijn middagslaapje en dan zijn er vaak ook nog andere huishoudelijke klussen die wachten. Bellen? Dat kan dus, maar inmiddels is Jurre op zo’n leeftijd dat hij graag mee wil kletsen. Thuiswerken wordt avondwerken en wordt het ’s avonds laat omdat er een vergadering uitloopt? Jurre meldt zich de volgende ochtend geen minuut later. Zijn honger is niet uit te stellen!
Maar het grootste verschil aan het werken met Jurre laat me glimlachen. Aan het naar kantoor gaan is niet heel veel veranderd, behalve dan dat dit nu mijn eigen kantoor is en dat deze in Dokkum staat. Naar huis gaan, dat is een wereld van verschil! Na een dag hard werken de oprit op fietsen en door het raam kijken. In de kamer dartelt een klein mannetje rond dat er door zijn mem op wordt gewezen dat ik er aan kom. Zijn ogen beginnen te glimmen, hij kijkt, ziet het direct en glimlacht van oor tot oor. Thuiskomen, heerlijk!
